Aan alles komt een eind...

Lieve Schatten!

Ondanks dat ik nu al weer 3 maanden terug ben in Nederland heb ik nooit een prachtig einde geschreven voor al mijn prachtige avonturen die ik heb beleeft. Ik zal bekennen, ik was al begonnen, had al twee pagina’s volgetypt (om 3 uur ’s nachts aangezien ik de dag daarna vroeg met Dewy richting Thailand zou vertrekken). Echter heb ik met mijn domme hoofd per ongeluk dat document verwijderd waardoor ik weer helemaal opnieuw moet beginnen. Maar omdat ik toch wel graag deze verhalen wil gaan inbinden in zo’n prachtig leuk boekwerk met foto’s, zodat ik later alles kan teruglezen over deze geweldige tijd, komt hier dan toch het laatste deel. Waarschijnlijk zal niemand van jullie dit ooit te lezen krijgen, behalve ikzelf en de mensen die het leuk vinden om later in dat boekwerk te bladeren, maar toch doe ik het. Dus, enjoy van het laatste deel van de geweldige avonturen van mijzelf in het verre verre oosten!
Ik was gebleven bij de week van 18 juni. Met de blamage van het EK nog vers in het geheugen, weer begonnen aan een nieuwe week stage. Maandagavond de meest geweldige tent ever ontdekt en hij zat maar op 2 minuten lopen van Villa Scott; de fishhal! De fishhal is een indische tent waar ze de heerlijkste bananaleafs serveren (rijst met drie sausjes/prutjes en papadum) en je dit dan heerlijk met je rechterhand mag gaan eten. Ik kan je zeggen, I’m in love! Zo puur qua smaak, maar oh zo heerlijk. Redelijk pittig, maar als ik ergens achter ben gekomen in de afgelopen maanden hier is dat ik daar redelijk (lees: heel goed) tegen kan (soms zelfs beter dan mijn collega’s). Dus, naast mijn doel om minimaal 1x in de week sushi te eten (wat me nog altijd is gelukt :D), probeer ik nu ook om minimaal 1x in de week naar de fishhal te gaan. Had ik daarnaast al gezegd dat het ook wederom geen drol kost:P (€3,-).

Woensdag samen nog met Geert-Jan een nieuwe camera gekocht!! Yeeh!! Helaas had mijn oude camera het weekend van Tioman niet overleefd (dit zie je ook terug in de foto albums, ik mis opeens een paar weken) en was de camera van GJ opeens na het verkleedfeest spoorloos verdwenen. Samen zijn we naar Plaza Low Yat gegaan (tegenover Times Squares). Deze mall is puur gericht op alles wat elecktronisch is en vaak kom je daar ook producten tegen voor een lagere prijs (van de vrachtwagen gevallen;), juist ja). Na heel veel vooronderzoek hebben we nu alletwee weer een nieuwe camera (qua prijs niet eens zo’n heel groot verschil met Nederland). Ben er helemaal blij mee, kan gelukkig zelf weer foto’s nemen ipv dat ik tegen andere zeg hoe ze de foto beter kunnen nemen;).
Donderdag waren Wim en ik uitgenodigd om ‘s middags bij de MDBC een presentatie te komen geven over onze ervaringen betreffende de stage, het hele proces eromheen e.d. Dit om nieuwe bedrijven enthousiast te maken voor het aannemen van stagiaires. Kort maar krachtig, we kicked some ass. Iedereen was enthousiast, heb nog gezellig gekletst met een paar bedrijven, nog een beetje genetwerkt, was een leuke middag. ’s Avonds met Jessica en Manuel gegeten bij La Bodega at the Pavilion. Was absoluut erg lekker, vooral het toetje; Chocolat Lava Cake. Je kan veel zeggen over de aziaten en hun rare eetgewoontes, maar ze weten wel hoe ze hier toetjes moeten maken; hallelujah!
En toen was het nog maar een dagje werken voor het weekend!

Vrijdag hebben we gezellig met een grote groep een pool party gehouden. Zoals ik al eerder had verteld, hebben we een prachtig zwembad met een POOLBAR! Het zou toch zonde zijn als we hier geen gebruik van maken:P. Het was iig zeer gezellig. Om 22.00 uur kwam de bewaking ons nog vertellen dat we uit het zwembad moesten omdat we teveel herrie maakten. Ze verzochten ons vriendelijk of we uit het water wilden komen. Echter mochten we wel op de rand van het zwembad blijven zitten... Juist, dat zorgt er inderdaad voor dat we minder luidruchtig zullen zijn.... Maar he, het was hun eigen voorstel, wie zijn wij om ze tegen te spreken. Na een uurtje merk je toch dat je door de alcohol (oke, ik geef het toe, eigenlijk had ik die avond niet veel gedronken en zit dit gewoon in me) een stukje baldadiger wordt, dus gingen Reinou en ik a la Mission Impossible proberen van de ene kant van het zwembad naar de andere kant te komen zonder dat de bewakers en camera’s ons zouden spotten. Langs randen sluipen, onder water zwemmen, niet genoeg lucht hebben en daardoor gewoon midden in het zwembad , vol in het beeld van de camera, boven water komen.. Ja, we nailed it:P
Next day! Aangezien dit een weekend in KL zou worden, had ik me voorgenomen om eens veel te gaan zien en verkennen. Reinou en Eva waren het hier helemaal mee eens, dus wij drieën vroeg opgestaan om met ons avontuur te beginnen. Onze eerste missie: neem de monorail tot het eind (oeh spannend, wat zouden we gaan zien). Nou, niet veel bijzonders eigenlijk:P Zelf nemen we de monorail altijd tot Bukit Bintang (hier zit Pavilion) wat tot de helft is. Hierna kwamen we eigenlijk alleen nog maar kantoorgebouwen en woonwijken tegen (vooral wat slechter onderhouden woonwijken). Uiteindelijk uitgestapt op het eindpunt (Titiwangsa) waar we daar een beetje hebben rondgelopen rond het meer (je leest het goed ja, een meer en rustig plekje midden in KL, beetje gek). Het was hier redelijk uitgestorven (lees spooky, lege speeltuinen met heen en weer gaande schommels). Toch wel even lekker mijn camera kunnen testen met al die toffe standen (panorama, kleur e.d. Leuk, leuk, leuk). Na ongeveer een uurtjes besloten om maar richting KLCC te gaan voor een verfrissend drankje (het was warm!). Echter konden we daar ook niet lang blijven, want om 15.00 uur hadden we een afspraak gemaakt voor een High Tea op Landgoed Carcosa. Met een taxi daarnaartoe, echt maar 10 minuutjes rijden van waar we wonen, heuvel op, komen we op een gegeven moment bij een hek. Hier werd onze naam gevraagd en naar het landhuis gebeld om te zeggen dat we eraan kwamen. Taxi mag doorrijden, stopt me toch voor een prachtig en groot engels landhuis! Lopen de trappen op, deur wordt door een lakei voor ons opengedaan. Eva en ik voelde ons zeer zeker niet op ons gemak in onze shortjes met slippers en bezwete shirts. Prachtige hal met grote kroonluchter, inmens grote trap en pianomuziek op de achtergond (dacht nog bij mezelf: leuke cd). Komen we de tea lounge binnen, zit daar gewoon iemand in de hoek piano te spelen! Uiteindelijk hebben we 2/3 uur lang heerlijk buiten op het terras gezeten aan de thee (die elke keer weer voor je wordt ingeschonken!) en de heerlijke lekkernijen. Echt een oase van rust (wat heel bijzonder is, aangezien je nog wel gewoon in de stad zit) en prachtig groen. Nadat we voldaan waren, zijn we weer teruggegaan naar Villa Scott waar we tot het einde van de middag nog heerlijk hebben gezwommen (en geprobeerd te kunsten van de avond daarvoor te overtreffen;)).
’s Avonds hadden we afscheidsfeest van Maurin, Tom en Wouter. Zij zouden in de loop van de volgende week allemaal KL verlaten en dat moest natuurlijk op een spetterende manier worden afgesloten. Was zeker weer een mooie avond, wat ik me er nog van kan herinneren. Zal eerlijk bekennen, het is een beetje een zwart gat. Als laatste meen ik me nog de Lax te herinneren...
De volgende dag hebben we weinig gedaan. Lekker bijgekomen bij het zwembad, geprobeerd de zwarte gaten van de dag daarvoor in te vullen (samen kwamen we een heel eind:P) en daarnaast gewoon heerlijk lopen kletsen en ginnegrappen. Eind van de middag nog met een groepje naar de film geweest in Pavilion (moet bekennen, als je brak bent, is de monorail niet echt uitermate relaxed:P), Abraham Lincoln - Vampire Hunter it was (bij gebrek aan iets beter dat draaide). Maar dan zouden we hem wel in 3D zien. Ik kan kort maar krachtig zijn: Slechte film! OMG!! Op een gegeven moment pakte een vampier een paard en ging daarmee over zijn hoofd mee zwaaien. En omdat het in 3D is, komt dat paard dan op je af.... Juist... Waarom ik dan ben blijven zitten, hé, ik had meer moeten betalen omdat het 3D was (€5,-), wilde wel mijn geld eruit halen;).... Dus, als dat geen goede afsluiter van de week is;)

Nieuwe week! Doordeweeks eigenlijk niet zoveel bijzonders gedaan en aangezien ik alweer overzie dat dit een inmens lang verhaal gaat worden, skippen we alles en gaan we gelijk door naar het weekend. Want, het beruchte mannenweekend was daar! Ja, jullie lezen het goed: Mannenweekend. Ik zal even de achtergrond van dit weekend uitleggen. Jullie kunnen je vast nog wel herinneren dat in een van mijn eerste verhalen we met een groep naar Cameron Highlands gingen; het vrouwenweekend + Geert-Jan. Dit was echter zo ontstaan omdat niemand van de mannen met ons mee wilde (behalve GJ dan, maar die had dit ook pas de avond ervoor besloten). Doordat wij al een ‘vrouwenweekend’ hadden gehad, besloten de mannen dat ze er ook een wilden en zie daar, het mannenweekend werd geboren (inclusief een FB-group voor ‘KL-Men only’ (goeie grap:P)). Zij gingen een weekendje naar Bangkok onder het mom; what happens in Bangkok stays in Bangkok (we zijn er gewoon achter gekomen:P). Dus, wij vrouwen hadden heerlijk het rijk voor onszelf (en 2 weekenden later weer aangezien wij dan ook naar Bangkok zouden gaan:P). Vrijdagavond heerlijk sushi gegeten waarna we daarna naar de film Brave zijn geweest. Zo cute!! Echter, ondanks hoe geweldig leuk hij is, haalt hij het niet bij de echte klassiekers van Disney. Hierna besloten om eens een keer niet te gaan stappen (shokking!) maar gewoon een keer wat vroeger naar bed te gaan (ligt eraan wat je als vroeg bekijkt) omdat we de volgende dag weer veel wilde gaan ondernemen. Helaas moesten we dit alles zonder Dewy doen aangezien die last had van een spastische darm en niet echt grotere afstanden kon afleggen dan de afstand van de bank naar het toilet.

Zaterdagochtend vroeg zijn Eva, Reinou en ik naar de Pudu ‘Wet’ Market geweest (KL’s grootste markt). Hier zijn we alles tegengekomen; van de ingewanden van een varken tot nog levende kippen, van larven, maden en sprinkhanen tot visjes in een zak, zeer bijzondere groenten allemaal, noem maar op. Was absoluut leuk en een hele ervaring om dit te zien, hoe de Maleisiërs hier hun boodschappen e.d. doen. Hierna hadden we besloten om de Little India Walk uit de Lonely Planet te gaan doen. Wellicht kwam het door het gebrek aan geen mannen die deze keer voorop liepen (ik denk eigenlijk zeker wel dat het hierdoor kwam), maar geen één keer verdwaald of dingen gemist (zoals tijdens de twee pogingen van de Chinatown walk), maar in één keer alles goed. Hell ya! ’s Middags nog ergens gezellig gelunched tussen allemaal Indiërs. Super leuk, allemaal nieuwe dingen weer geprobeerd omdat ze het je maar blijven aandringen/toestoppen. Uiteindelijk onze dag afgesloten in het Pavilion waar we nog even hebben gewinkelt en heerlijk bij de teppanyaki expres hebben gegeten (zo leuk als koks voor je neus op een plaat gaan koken:D). ’s Avonds met zijn allen (inclusief Dewy, die ging het voorzichtig aan maar weer proberen) een afscheidsdrankje gaan drinken met Wouter (hij zou de volgende dag vertrekken) in de Reggeabar. Opeens belde Daryl echter of we zin hadden om mee te gaan naar de Sultan (een super vette, hele chique club! Het hoort ook bij het Mandarin hotel). Daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen. Nadat we ons daar letterlijk naar binnen hadden gekocht (drank afkopen), gingen we met een lift de grond in. Daar beneden uitgestapt kwamen we in een all white club, vrouwen op hakken van minimaal 10cm, mannen in pak, jup, wij voelde ons helemaal thuis;) Natuurlijk was hier weer het gehele principe, wanneer je geen tafel hebt, ben je niemand. Dus natuurlijk hadden we deze keer geen tafel zodat we heerlijk ongestoord konden gaan dansen! Opeens zag ik vanuit mijn ooghoek een tafel staan waarop het bordje ‘Stephanie’ stond. Supermooi! Nog geprobeerd aan de uitmijter wijs te maken dat ik daarbij hoorde (zelfs mijn paspoort laten zien) echter wilde hij me niet geloven. Dus dat werd rustig afwachten wie daar nou uiteindelijk bij zou gaan staan. Stonden daar uiteindelijk twee mannen! Ik er nog tussen met de vraag wie van hun nou Stephanie was, konden ze geen antwoord op geven. Maar het bleken wel hele gezellige kerels te zijn. Dus hier hebben we ons de hele avond/nacht mee vermaakt, gezellig, gekletst, wat gedronken, gelachen, je kent het wel.

De volgende dag was eigenlijk maar in een woord te beschrijven: BRAK (iets met teveel en te grote shotjes tequilla)! ’s Ochtends werd ik wakker met de veronderstelling dat het wel ging, echter op het moment dat ik opstond was het kwaad al geschiet. Helaas moest ik naar de 7/11 omdat ik als een 13 jarige geen beltegoed meer had en ik dit wel nodig had. Het is een wandelingetje van ongeveer een kwartier. Ik geloof dat ik gedurende die wandeling wel 5x ben overleden. Wat een hell! Terug in Villa Scott, lift in gestapt, ben uiteindelijk 4 verdiepingen onder mijn eigen appartement bij Dewy geeindigd om daar op de bank te vallen (kon het allemaal niet meer aan). Gelukkig vond ik daar Dewy in dezelfde staat aan. Ze liep de hele tijd naakt door het huis rond (wel met een zonnebril op de kop vanwege het licht) omdat ze niet wist wat ze aan moest doen. Dit zorgde voor vele brakheids-slappe-lach-aanvallen. Na ongeveer een uur durfden we het aan om maar eens naar de 5e te gaan en proberen iets te gaan eten. Wederom ging dit gepaard met vele lachbuien-met-tranen-stromen-over-de-wangen-brakheidsaanvallen. Tom maakte nog de opmerkingen dat het idee van een stage toch was dat er meer hersencellen bij zouden komen... Hierna richting Wouter om afscheid te nemen, aangezien die ’s middags zou vertrekken richting Nederland. Toen we daar aankwamen vonden we Lisa in foetushouding op het bed aan (ook van de brakheid), hier zijn we maar naast gaan liggen, kijkend hoe Wouter probeerde zijn koffer in brakheidsmode in te pakken (diehard tot sluitingstijd was hij door gaan feesten!). Wederom zorgde dit voor de nodige brakheids-slappe-lach-aan-de-deur-hangende-naar-het-toilet-rennende-aanvallen. Na ook ongeveer een uurtje daar te hebben gelegen, besloten Dewy en ik dat we in een bui waren voor een heerlijke ontspannende massage. Brickfields staat bekend om de blind massages (door het blinde instituut dat daar zit), waar je minder voor betaalt dan voor een massage van een ‘normaal’ iemand. Wij daar een beetje onwennig op een tafel liggen (het blijft toch raar) hopend op een heerlijke massage, kregen we een drukpunt massage! Ik kan je vertellen, niet iets waar je op zit te wachten als je voor je gevoel al dood gaat! Een uur later, gekraakt, gedrukt en weet ik veel wat nog meer, waren we klaar, en absoluut niet voldaan! Dus besloten we maar om naar Bukit Bintang te gaan voor een voetmassage, kijk dit was het betere werk. ’s Avonds nog met een groepje bij Ben’s gegeten in Pavilion (bovenste verdieping, prachtig uitzicht over Bukit Bintang. We waren nu ondertussen ook weer in een staat dat we ervan konden genieten), waarna we uiteindelijk vroeg ons bedje in zijn gedoken!

Ik kan je vertellen, na een dagje brak zijn, voel je je de dag daarna zooooo ongelofelijk goed! Heb me nog nooit zo gezond gevoelt:P. Doordeweeks niet veel bijzonders gedaan. Op stage ging alles rustig door, Wim ging vanaf dinsdag 4 weken op vakantie waardoor ik hem niet meer zou zien. Hierdoor was ik nu opeens ‘Queen of the Office’:D. Oke, eigenlijk veranderde er geen reet omdat ik toch al het meeste werk deed. Dus, laten we maar gelijk doorgaan naar het weekend...
Vrijdag hebben we gewoon een gezellig avondje thuis gehad. Zaterdag zou het pamperdagje van Dewy en mij gaan beginnen. Het begon ’s middags met een hot stone massage die we hadden gekocht via Groupon voor zeer weinig geld (yeeh!). Wat was dat genieten. Daarna gingen we door voor onze wenkbrauwen. Hier was ik zelf wat minder enthousiast over, maar ik kan nu rustig vertellen dat ze soort van, bijna weer, helemaal normaal zijn wanneer ik dit typ. ’s Avonds nog gezellig een drankje gedaan, echter was dit niet heel laat geworden.
De dag erna bezig geweest voor werk, ’s middags lekker nog bij het zwembad gelegen, waarna we ’s avonds twee films hebben gekeken (Tropa de Elite en Loft, beide goed!) onder het genot van eten van de Fishhal :D, jammie! En de volgende dag was Albertine er weer na 3 weken weg te zijn geweest:D

Ondanks dat het al een lang verhaal is geworden, moeten we nog even door want ik heb nog drie weken te gaan. Dus, ik geef jullie nu even een rustmomentje van 5 minuten om wat voor jezelf te doen zodat we daarna weer door kunnen knallen!

En we gaan verder...

We zijn beland in de week van 9 Juli. Omdat we toch in de laatste weken beginnen te komen, merk je dat we ’s avonds toch weer meer gaan ondernemen, bij nieuwe zaakjes gaan eten e.d. Vrijdag begon daar dan toch het weekend waar alle meiden al zeer lang naar uitkeken: BANGKOK BABY!! ’s Avonds om 22.20 vlogen we (met een lege koffer). Een beetje vertraging zorgde ervoor dat we wat later dan gepland in ons hostel kwamen (lees 02.00!). Omdat we allemaal redelijk wakker waren, besloten we nog gezellig voor een drankje te gaan. Wij zaten om de hoek van de Ko San Road (de Backpackersstraat) en dat hebben we geweten. Toen we daar aankwamen, was de hele straat aan het feesten. Iedereen was op straat aan het dansen, absoluut mooi om te zien! Hier hebben we ons tot laat vermaakt, niet begrijpend waarom Nederlanders ons raar aankeken als we vertelden dat we voor een weekendje naar Bangkok waren gekomen (het kwartje bij ons viel echt pas vele uren later...). Laat in bed, maar de volgende dag ook vroeg weer op, want he, je bent in Bangkok! Eerst maar eens heerlijk ontbeten in ons geweldige ‘Green House Hostel’, waar we per persoon €5,- per nacht kwijt waren. Na het ontbijt in een van de roze, blauwe, groene, gele, rode, paarse (you name it) taxi’s gestapt op weg naar de weekendmarket om te gaan shoppen! Want ja, die lege koffers moesten natuurlijk wel weer vol mee terug. We hebben ons er zeer goed uitgeleeft en na ongeveer een dag daar gelopen te hebben, hadden we nog steeds maar 1/5 deel van de market gezien. Nog een beschamend momentje gehad met de Nederlandse familie Birkenstock waar we allemaal snel van weg liepen omdat we ons op dat moment zeker niet Nederlands wilde voelen. Eind van de middag weer terug gegaan naar Ko San Road om daar heerlijk te genieten van de meest geweldige massages (nog goedkoper dan in Maleisië, €2.50 voor een uur voetmassage!). Na een uur genoten te hebben, wilde we naar buiten, bleek er een onwijs grote regenbui bezig te zijn. Natuurlijk wilde we niet nat worden, waardoor we maar besloten om een manicure/pedicure te nemen. Echt een meidenweekend, wat wil je nog meer! ’s Avonds lekker gegeten (het eten in Thailand is echt geweldig!!), nog gezellig een drankje gedaan, teveel betaald om naar een paar pingpongballen te kijken wat het ook niet helemaal werd, andere stagiaires tegenkomen vanuit KL, vrienden tegenkomen vanuit NL, midden op straat een feestje vieren, nep ID’s/diploma’s (Harvard, Politie, CIA) kunnen kopen op straat, een louche gebouw binnengaan en binnenkomen in een van de mooiste clubs die je ooit hebt gezien, Dewy weer gevonden na een goed potje verstoppertje spelen, het was weer een mooie avond.
De dag daarna was het tijdje voor een dagje cultureel. Dus, wij ons met zijn vieren in een TukTuk proppen (leuk leuk leuk!), op weg naar de Grand Palace. Ik moet bekennen, die TukTuks doen hun naam niet eer aan. Ik had verwacht dat ze zo hard zouden gaan als wat de naam zegt: Tuk... Tuk.. Tuk. Kwam ik toch even van een koude kermis thuis. Hemel he, wat gaan die krengen hard:P Stiekem toch een beetje met geknepen billetjes (anders paste we ook niet met zijn vieren) gezeten. Grand Palace was absoluut prachtig. Eerst nog de goede kledij krijgen om binnen te komen, en daarna heerlijk rustig rond gekeken. Kwam al vroeg naast een oudere vrouw te staan die me het hele offer proces heeft uitgelegd, dus dat was absoluut heel gaaf. Eind van de middag waren we daar klaar, maar we durfden niet echt meer wat te gaan ondernemen omdat we ook alweer redelijk op tijd richting het vliegveld moesten als we onze vlucht niet wilde missen. Dus hebben we onszelf, zoals jullie onderhand van ons gewend zijn, getrakteerd op weer een heerlijke massage. Kort samengevat: Bangkok is echt briljant! Wil er zeker nog een keer naar terug:D!

En toen waren we weer ‘thuis’ en begon de nieuwe week. Woensdagavond nog met een groep naar Spiderman geweest (leuke film!). In het weekend Albertine en Dewy geïntroduceerd in de geweldige wereld van de High Tea (ondanks dat we meer behoefte hadden aan knoflook en pittig aangezien het de avond daarvoor weer een gezellig feestje was:P). Hier hebben we ons absoluut vermaakt en gewoon even een moment voor ons drieën gehad, waar we heerlijk hebben gekletst zonder andere om ons heen. Over de toekomst, studie, je kent het wel, die diepzinnige onderwerpen;)
Zondag lekker met zijn allen (ondanks dat het groepje nu wel echt een stuk kleiner is) lekker bij het zwembad gelegen, ’s avonds filmpje gekeken, lekker gegeten. Gewoon een laatste weekendje als vanouds, aangezien dit ons laatste normale weekend met z’n allen zou zijn in KL.

En dan is daar opeens het laatste weekje. De laatste dingen afronden op je werk (die onverwachts toch altijd meer tijd in beslag nemen dan je denkt). Collega’s die steeds stiller werden, naarmate vrijdag naderde. En dan is daar opeens vrijdag. Ik wil alleen maar zeggen, ik vond het niet leuk! Ik ga niet eens verbloemen dat er wellicht wel een paar traantjes kunnen zijn gevallen, want die zijn er wel! En dan kom je, na toch nog een keer extra afscheid te hebben genomen (ondanks dat je dat al 7x hebt gedaan), opeens thuis, net zoals je dat al de afgelopen 5 maanden hebt gedaan, en toch voelt het anders. Ondanks dat je er al weken naar uit kijkt, want daarna gaat het reizen beginnen (!), is er opeens een zwart gat. Want hoe erg ben je het die 5 maanden niet gaan waarderen; het thuiskomen in je eigen huisje, wachten totdat iedereen er is en dan gezellig gaan eten, samen gezellig wandelend naar de monorail, trein, taxi. Kletsend over wat er vandaag weer op je werk is gebeurt, wat je vandaag weer voor iets bijzonders hebt geproeft of tegen welk cultuurverschil je nou weer tegenaan bent gelopen. Hoe steeds minder je het thuisfront gaat missen omdat je je toch eigenlijk wel heel erg thuisvoelt hier. Hoe je met mensen, waar je 5 maanden daarvoor nog nooit van had gehoord, zo’n hechte band kan creeëren. Dan is het opeens over...

Dus, met gemengde gevoelens thuiskomen van je laatste stage dagje, is het hele huis versierd! Dewy en Albertine hadden beide eerder vrijgenomen om speciaal voor mijn verjaardag (dat 2 dagen later zou plaatsvinden, maar we die avond met de oude vetrouwde KL-gang gingen vieren) een feestje te regelen. Echt super lief!! Voor mijn verjaardag heerlijk met mijn schatjes gaan eten bij de Sushi Tei (ik mocht kiezen;D), waarna we na het eten naar huis zijn gegaan om daar dan toch echt het laatste avondje stappen in KL te gaan houden! Het was een geweldige avond! Toch een beetje aangeschoten (maar dat hadden ze wel door;P) paps en mams gesproken om me te feliciteren met de laatste stage dag en heerlijk te gaan genieten van het laatste avondje KL. Ondanks dat het wat rustiger was in de clubs (vanwege de ramadan), hebben wij het met ons iets kleinere uitgedunde groepje heel gezellig gehad at Loft. Laatste avond/nacht KL natuurlijk goed afgesloten door er wederom een latertje van te maken.
De volgende ochtend zijn we weer met de ‘Terrific Trio’ (Albertine, Dewy und Me:P) op pad gegaan. Allereerst richting Mid Valley om heerlijk bij Delicious te gaan ontbijten. Daarna gingen we op weg naar een hars studio (op aanraden van verschillende meiden), omdat het wellicht toch wel handig is om dit geregeld te hebben wanneer je 5 weken gaat reizen. Niet meer dat gekloot met scheermesjes e.d., zou dat niet lekker zijn. Daarnaast was het ook een stuk goedkoper dan in Nederland, nog een reden om het uit te proberen. Ik als eerste, voor de Brazilian Wax. Mwoh, niet echt voor herhaling vatbaar. Het was huilen en lachen tegelijkertijd. Na mij gezien en gehoord te hebben besloot Dewy het toch maar alleen bij haar benen te houden;). Na deze nieuwe ervaring zijn we voor de laatste keer met zijn drietjes kebab gaan eten (KNOFLOOKSAUS!!) om daarna deze gezellige dag af te sluiten met een heerlijke voetmassage (dat is echt afkicken geworden in Nederland).
Thuisgekomen om te beginnen met iets waar ik al de hele dag tegenaan zat te hikken: het inpakken.
Toch nog lastig aangezien mijn hele hebben en houden ingedeeld moest worden in mijn reisbagage en mijn achterblijfbagage. Maar om 03.00 uur ’s nachts ging ik dan eindelijk slapen voor de laatste keer in mijn eigen kamertje van de afgelopen 5 maanden.

En daarmee is mijn avontuur dan tot een einde gekomen. Ik heb na deze geweldige 5 maanden nog 5 weken rondgereisd door een klein gedeelte van Azië. Eerst twee weken met Dewy naar Thailand geweest, waar we werkelijk waar niks anders hebben gedaan dan overdag een beetje op het strand liggen en een beetje naar elkaars navel staren en s’avonds dan helemaal los gaan in het geweldige Thaise nachtleven!
Daarna, na 5.5 maand kon ik eindelijk weer knuffelen met Gijs! We hebben 4 weken door Indonesië, Singapore, Borneo en Maleisië zelf gereisd waar we echt de prachtigste dingen hebben gezien en gedaan.

En met dit laatste reisverslag komt mijn avontuur en daarbij mijn verhalen dan toch officieel tot een einde. Ik heb vrienden gemaakt voor het leven en ervaringen opgedaan die me nooit meer worden afgepakt. Ondanks dat het heerlijk was om mijn familie weer te zien, gaat er geen dag voorbij dat ik het leven daar niet mis. Maar aan elk avontuur komt een eind, dat wil echter niet zeggen dat ik niet klaar ben voor mijn volgende;)...

Liefs Steph