Business Development Manager

Lieve Mensen, Salamat Malam!

Het is alweer twee weken geleden dat ik mijn laatste verhaal had gepost. Mijn prachtige voornemen om te proberen elke week een verhaal(tje) te schrijven gaat, zoals jullie hebben gemerkt, een uitdaging worden. De tijd gaat hier zo snel voorbij en in het weekend moeten er zoveel leuke dingen gebeuren;)

Ondertussen woon ik niet meer alleen en heb ik huisgenoten (sommige wel, sommige wat minder gewild)! Lisa, komt ook uit Groningen en we hadden elkaar al ontmoet op de ambassade in Den Haag. Echt super gezellig!!! Een Indiër waarvan ik zijn naam de hele tijd vergeet. Aparte vent, hij zit de hele dag in zijn kamer en wanneer hij een keer eruit komt (absoluut de nadruk op wanneer, zeer weinig) zegt hij niks. Hebben er geen problemen mee, tis wel lekker rustig zo. And last but not least, Gerrit... Alleen Gerrit is dood, may he rest in piece. Gerrit viel ons een beetje lastig, dus hadden we hem opgesloten. Na drie dagen was hij nog steeds zeer aanwezig, wat ons redelijk wat angst inboezemde, dus hebben we hem van het balkon afgegooid. Of we, we hebben er een mannetje voor ingeschakeld. Jammergenoeg hebben sommige van zijn vriendjes de memo dat hij niet kon vliegen nog niet ontvangen, dus komen ze af en toe nog op bezoek. Hier hebben we dus echt geen trek in, dus hebben we onze maatregelen getroffen, en ik moet zeggen, ze beginnen te werken. We hebben de grootste anti-insecten bus gekocht die we kunnen vinden en zijn nu af en toe heerlijk in een paar hoekjes aan het spuiten. Oh ja, Gerrit is dus een kakkerlak... Of was, aangezien hij niet meer is, het hoekje om, de pijp uit... ;)

Stage is nu alweer twee weken bezig. De eerste week zat ik er soms echt van, wat doe ik hier. Aangezien het een business bedrijf is op medisch gebied komen er elke keer zoveel medische termen voorbij. Af en toe heb ik nog iets aan mijn latijn, maar vaak is het toch echt abracadabra... Gelukkig baart oefening kunst en merk ik nu dat in de tweede week alles een stuk soepeler gaat. Ik heb veel contact met verschillende leveranciers over de hele wereld en ben bezig een start te gaan maken met mijn PVA voor het Business Plan. Heb nu ook een officiele titel; Business Development Manager. Ja, het is een mond vol. Volgende week komen mijn business cards binnen, hahaha:P
Elke ochtend neem ik de bus naar mijn werk (echt prima, ben er binnen 30 minuten). Steeds weer een verrassing wat de reis je weer brengt. Mensen hier kijken nog steeds erg verbaasd wanneer ik langsloop, zo’n heerlijke glazige blik, en vinden het toch wel erg interessant om een praatje met me te maken. Oh ja Gijs, dat je het weet, we gaan trouwen in september. Ik dacht zo’n late zomer bruiloft is altijd wel mooi;) Dan komt er ook een van mijn nieuwe ‘vrienden’ langs, Mr. uit Pakistan (heeft een moeilijke naam), die me (blijkbaar, aangezien hij dat gisteren vertelde) al twee weken aan het observeren is, weet wanneer ik er welke dag wel en niet was, dat ik er vandaag leuker uitzag dan gisteren en vroeg of ik zijn vriendin wilde zijn. Aangezien hij, indisch doof, het zinnetje ‘I have a boyfriend’ niet begreep, heb ik er maar (op aanraden van mijn collega’s) ‘We are getting married in September’ van gemaakt:P Dus nu ben ik ipv zijn vriendin, nog steeds zijn ‘friend, but also my English teacher’. Doe ik het voor;)...

En na een een weekje stage komt daar dan toch het weekend! Vorige week zaterdag zijn we (Luiz, Lisa en ik) naar het Kuala Gandah, National Elephant Conservation Centre geweest. Dat was echt supergaaf!! Het begon allereerst al met de taxirit daarnaartoe. Twee uur lang komen de prachtigste landschappen voorbij, het is hier zo ongelofelijk groen! Toen we daar aankwamen eerst een korte film gezien wat het Centre doet (het redden van olifanten), daarna was het snel snel snel, op weg naar de olifanten, aangezien ze op een vast tijdstip gevoerd worden. Daar mochten we eerst de jongere olifantjes voeren, super schattig!! Heerlijk zakje pinda’s voor ze gekocht, wat ze absoluut wel konden waarderen. Maar het mooiste was het moment dat we daadwerkelijk een ritje op de olifant mochten maken. Deze waren al een stuk ouder en daarbij dus ook een stuk groter. Machtig gevoel als je op zo’n mooi dier zit. Het hobbelt ook best wel lekker moet ik zeggen:p Voelde me een beetje Aladdin...;) Helaas konden we niet met ze zwemmen omdat het water te hoog stond, maar het was absoluut een geweldige ervaring die ik niet had willen missen!! Luiz ook niet, want tijdens het voeren, terwijl Lisa en ik allemaal verrukte kreetjes eruit aan het gooien waren, had hij toch maar geconcludeerd dat het wel ‘leuke dingen’ waren, die olifanten:p Dit blijft ook de opmerking van de komende 6 maanden; ‘Ja, het is wel een leuk ding’:P s’ Avonds zijn we uitgegaan. Ik zal het kort houden door te zeggen dat we er weer een mooi feestje van hebben gemaakt;) Wederom weer rond half 5 in mijn bedje.

Zondagochtend ging de wekker echter al om half 9. OMG wat was dat vroeg! Op mijn werk heb ik echt super leuke en lieve collega’s; Sofie, Hani en Julia. Het zijn allemaal maleisische vrouwtjes (Sofie/Hani in de dertig, Julia eind veertig , je ziet het echt niet!) die echt gek zijn op eten. Als ze niet eten, hebben ze het wel over eten. Elke middag wordt er ook voor me gekookt, dan hebben ze weer een typisch Maleisisch gerecht dat ik moet proberen. Mijn favoriet tot nu toe is Nasi Lemak, zo lekker!! (google het maar;)). Maar iig, zij hadden een bruiloft van een vriendin en hadden me meegevraagd. Nou, daar zeg je natuurlijk geen nee tegen! Dus ik werd zondag opgehaald voor de bruiloft. Het was echt een geweldige dag! Alleereerst waren de mensen die buiten zaten al zeer geschokt toen ze me aan zagen komen lopen, want ja, een lange blonde dame, hoe hoor je daar nou op te reageren;). Ik werd door de familie heel hartelijk ontvangen, werd gewoon bedankt dat ik tijd vrij wilde maken voor hun om deze mooie dag met ze te vieren. Toen we de zaal binnen kwamen, gingen we (deze zie je niet aankomen) gelijk eten. Het was een lopend buffet, dus iedereen kon pakken wat hij wilde hebben. Tijdens het eten is het me opgevallen dat voor sommige families zo’n bruiloft ook wordt gebruikt om met de hele familie weer eens samen te zijn. Volgens mij was echt de hele buurt uitgenodigd, want het zat echt prop en prop vol met mensen. Kinderen aan het rennen met ballonnen, mensen die gezellig met elkaar aan het kletsen zijn. Het komt meer over als een gezellig buurtfeest dan als een bruiloft. Mijn collega’s hadden dikke pret, omdat ik echt nog nooit zo vaak op de foto ben geweest met mensen als die dag. Ik geloof dat ik de de komende jaren in meedere fotoalbums te bewonderen ben en aan meedere muren hang, aangezien ik echt bij elke familiefoto moest aanschuiven:p
Na ongeveer een uurtje werd aangekondigd dat het bruidspaar eraan zou komen, iedereen naar buiten. Daar zaten ze dan buiten naast elkaar (echt prachtig zagen ze eruit) en voor hun werd een heel taikwondo gevecht voor ze gehouden. Dit wordt gedaan om de kwade geesten e.d. uit het huwelijk te houden. Eerst gingen ze met stokken aan de gang, waarna ze elkaar daarna met de handen en voeten te lijf gingen. In het begin dacht ik nog dat het een soort van toneelstukje was, waar elke stap goed was ingestudeerd. Echter aan het einde gooide de een de ander op de grond, waarna hij een snee opliep en het goed begon te bloeden. Weg illusie. Na dit hele gevecht ging iedereen naar binnen, ook de bruid en bruidegom. Daar werd eerst een heel gebed gehouden, daarna mochten de mensen naar voren komen om ze te feliciteren. Dat gaat toch wel een stuk anders dan in Nederland. Hier moet je aangeven dat je ze wil feliciteren, daarna word je aangekondigd (met een microfoon door de hele zaal; Miss Stephanie, from Holland. Miss Stephanie... top, nog meer aandacht:p). Het bruidspaar heeft hun handen in een kommeje gevouwen, daarin schenk je er wat water in (moet iets voorstellen:P) waarna je er blaadjes in strooit, je daarna hun handen vastpakt en ze geluk wenst. En ja, ik heb het in een keer goed gedaan:p Na een half uurtje zijn we weggegaan, overladen met cadeautjes (dat is hier ook normaal, gasten worden bedankt dat ze zijn gekomen). Aan veel dingen hing een gekookt ei, omdat dat hier geluk brengt. Dus, eitje als ontbijt...
Oh ja, het komende half jaar ben ik nog voor een stuk of vier andere bruiloften uitgenodigd:P

Na de bruiloft ben ik met mijn collega’s naar Putrajaya gegaan, ongeveer een half uur rijden van KL. Als je daar aankomt heb je echt het gevoel alsof je in een ander land bent. Alles is daar zo geordend, recht, precies, e.d. Hier zijn o.a. de overheidsinstellingen gevestigd. Qua stad om er dingen te beleven moet je er absoluut niet naartoe, maar de architectuur van vele gebouwen is echt prachtig! Ik heb absoluut mijn ogen uitgekeken. Daar hebben we heerlijk aan het water gezeten, lekker wat gedronken en gegeten en heel veel foto’s gemaakt (een van mijn collega’s heeft een supermooie deluxe, professionele camera, dus ik heb die van mij weinig gebruikt die dag:p. Voor veel van die foto’s, zie mijn facebook). Rond 23.00 uur waren we weer thuis, waarna ik heerlijk voldaan (ook nog wel een beetje moe van de weinig slaap van de nacht daarvoor) naar mijn bedje ben gegaan.

Nu zitten we eigenlijk weer een weekend verder, het is zondagavond/nacht 01.15 terwijl ik dit verhaal aftyp, maar wat er afgelopen weekend is gebeurt, krijgen jullie de volgende keer te horen. Moet zeggen dat ik redelijk kapot ben, voor een weekendje chillen ging het er toch weer heftig aan toe (oeh, tipje van de sluier;)).

Lieve allemaal, slaap lekker!! (Foto’s volgen snel!)

Liefs Steph